Μετρώντας σχεδόν 300 μέτρα ύψος, ο λόφος του Λυκαβηττού δεσπόζει πάνω από την πόλη της Αθήνας. Σύμφωνα με τη μυθολογία ήταν ένας βράχος που μετέφερε η θεά Αθηνά για να οχυρώσει την Ακρόπολη, αλλά έπεσε όταν εκείνη τρόμαξε από την κακή είδηση που της έφερε ένα κοράκι. Ο λόφος έχει ένα αρκετά περίπλοκο ανάγλυφο, το οποίο οφείλεται εν μέρει στη λειτουργία λατομείων, τόσο κατά την αρχαιότητα όσο και στα νεότερα χρόνια. Σήμερα, το παλιό λατομείο έχει μετατραπεί σε υπαίθριο θέατρο (τώρα προσωρινά κλειστό λόγω αποκατάστασης).

Η επίσκεψή σας στο Λυκαβηττό σίγουρα θα σας αναζωογονήσει, καθώς η κορυφή προσφέρει μια πανοραμική θέα της Αθήνας και με καθαρό ορίζοντα η θέα φτάνει μέχρι και την Αίγινα. Αξίζει να επισκεφτείτε τον Άγιο Γεώργιο, μια ασβεστωμένη μικρή εκκλησία του 18ου αιώνα που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου. Δίπλα της κάποτε έχτισε το κελί του και έζησε ο μοναχός Λουλουδάκης, γνωστός για την ιδιαίτερη φροντίδα που έδειχνε στον λόφο και την εκκλησία.

Ο πιο σύντομος τρόπος για να ανεβείτε στον λόφο είναι το τελεφερίκ, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να κατεβείτε με τα πόδια για να θαυμάσετε τη θέα της πόλης μέσα από τα πεύκα. Προγραμματίστε, επίσης, μια στάση στον Άγιο Ισίδωρο, τη δεύτερη εκκλησία του λόφου, που είναι χτισμένη μέσα σε σπηλιά και σύμφωνα με τους θρύλους κρύβει την είσοδο μιας σήραγγας, από όπου οι Έλληνες μπορούσαν να διαφύγουν κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας.

Από τις παρυφές της Πάρνηθας μέχρι την πλατεία Δεξαμενής στο Κολωνάκι εκτείνεται το πάνω από 20 χιλιόμετρα μήκος υδραγωγείο που ο αυτοκράτορας Αδριανός χάρισε στην Αθήνα τον 2ο αι. μ.Χ.

Το Αδριάνειο Υδραγωγείο και η δεξαμενή του λειτούργησαν μέχρι την εποχή της Τουρκοκρατίας, οπότε και εγκαταλείφτηκαν. Μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, το υδραγωγείο άρχισε να επισκευάζεται, η δεξαμενή αποκαταστάθηκε και τέθηκε ξανά σε λειτουργία. Την περίοδο του μεσοπολέμου μετατράπηκε για λίγο σε παιδική πισίνα και σήμερα χρησιμοποιείται μόνο μία φορά το χρόνο για την τελετή του Αγιασμού των Υδάτων.

Η ήσυχη και σκιερή πλατεία της Δεξαμενής είναι σήμερα καταφύγιο για εναλλακτικούς επισκέπτες, όπως ήταν και τη δεκαετία του 1930 όταν αποτελούσε το στέκι των διανοούμενων της πόλης. Συγγραφείς όπως ο Καζαντζάκης, ο Σικελιανός, ο Παπαδιαμάντης και ο Βάρναλης σύχναζαν στο ιστορικό της καφενείο, που παρότι άλλαξε αρκετά με τα χρόνια είναι εκεί ακόμα και σήμερα για να απολαύσετε τον καφέ ή το ούζο σας.

Από την αρχαιότητα το ένδυμα των ανθρώπων πάντα αποκάλυπτε σημαντικές πληροφορίες γι’ αυτόν που το φορούσε, από τον τόπο καταγωγής του έως την οικογενειακή του κατάσταση. Ένα πλήθος από πληροφορίες είναι κυριολεκτικά κεντημένο στους κεφαλόδεσμους, στα πουκάμισα, στις φούστες, στα παπούτσια και σε κάθε άλλο έκθεμα του Μουσείου Ιστορίας της Ελληνικής Ενδυμασίας. Ακόμα και τα υφάσματα και ο τρόπος που φοριούνται το ένα πάνω στο άλλο ή τα κεντήματα που έχουν πάνω τους αποτελούν μέρος αυτής της πολύπλοκης σημειολογίας, που αυτό το μουσείο σας βοηθά να αποκρυπτογραφήσετε.

Οι παραδοσιακές ενδυμασίες δεν αντικατοπτρίζουν, ωστόσο, μόνο το προσωπικό στάτους ενός ατόμου, αλλά και την ίδια την ιστορία. Η κυκλαδίτικη φορεσιά έχει σαφείς επιρροές από την Ανατολή, ενώ τα φορέματα της βόρειας Ελλάδας του 18ου αιώνα έχουν έναν σλαβικό αέρα. Όσο για την εθνική ενδυμασία, τη λεγόμενη «Αμαλία», πήρε το όνομά της από την πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας, η οποία προσάρμοσε μια πελοποννησιακή λαϊκή φορεσιά, δίνοντάς της έναν ευρωπαϊκό αέρα.

Ο Ιωάννης Γεννάδιος, διπλωμάτης και θερμός μελετητής της ιστορίας, κληρονόμησε δύο πάθη από τον πατέρα του: την αγάπη για τα βιβλία και την αγάπη για την Ελλάδα. Οι δύο αυτές αγάπες του αποτυπώθηκαν σε μια συλλογή περίπου 26.000 βιβλίων, τα οποία στη συνέχεια δώρισε στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών, υπό τον όρο να στεγαστούν σε ειδικό κτήριο.

Η ίδια η βιβλιοθήκη είναι τόσο εντυπωσιακή όσο και οι συλλογές που φιλοξενεί. Μπαίνοντας, την προσοχή σας θα τραβήξει η μαρμάρινη πρόσοψη με τους ιωνικούς κίονες, οι ζωγραφικές λεπτομέρειες της οροφής, αλλά και η επιγραφή του Ισοκράτη πάνω από την πόρτα: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ». Το εσωτερικό της βιβλιοθήκης επίσης αξίζει την προσοχή σας, ακόμη και όταν δεν φιλοξενεί κάποια έκθεση. Η αίθουσα ανάγνωσης προκαλεί από μόνη της δέος, ενώ οι υδατογραφίες του Edward Lear και τα ενθύμια του Λόρδου Βύρωνα αποτελούν έναν επιπλέον λόγο επίσκεψης.